عشق و امید

گاهی دلم پر میشود از خستگی؛

و وجودم خالی از هرگونه وابستگی...

خسته از هیاهوی زمانه ای که مرا در آن جا داده ای،

و مرا به دنبال خود کشانده ای تا درس عشق و امید بیاموزی؛

و وجودم خالی میشود از همه چیز غیر از تو.

آری گاهی سختم میشود کندن از همه چیز؛

سخت ولی شیرین...!

دلم با تمام خستگی اش تو را صدا میزند؛

و وجودم با تمام وابستگی اش تو را میخواند...

خدای من شکر تو را که به من خستگی و وابستگی دادی،

و قلبم را سرشار از عشق و محبتت،

و وجودم را مملو از امید به دیدارت قرار دادی؛

شکر به بخشش و عطایی که نصیب این وجود ناسپاس کردی،

شکر به عشق و امیدی که بخشیدی...

شکر.