رجب؛ بهانه ای برای بخشیده شدن!

امام موسی کاظم علیه‌السلام می‌فرمایند: رَجَبٌ شَهرٌ عَظِیمٌ یُضاعِفُ اللهُ فیهِ الحَسَناتِ ویَمْحُو فیهِ السَّیِّئاتِ؛ رجب ماه بزرگی است و خداوند پاداش نیکی‌ها را در آن دو چندان می‌دهد و گناهان را از بین می‌برد. [من لایحضره الفقیه، ج 2، ص 92]

 

دلنوشت:
نمیدونم این ماه عزیز چه خاصیتی داره که آدم رو به یک آرامش و معنویت خاصی دعوت میکنه، انگار خدا این ماه رو به عنوان یه راه میان‌بر قرار داده برای امثال من که ازش استفاده کنیم برای نیکی کردن، بخشیده شدن و رشد کردن. خدا دنبال کوچکترین بهانه است برای بخشیدن و امید دادن به ما؛ خدا میخواد یه پاک‌کن برداره و همه خطاهای بندگانش رو پاک کنه، به شرطی که ما بخوایم...! 
ای کاش بتونیم از این بهونه خدا و از این ماه عزیز الهی برای بخشیده شدن، برای ترک گناه و برای زندگی بهتر، خوب استفاده کنیم و پله‌ای باشه برای پیشرفت معنویمون ان‌شاءالله.

اعتراف به تقصیر

بنده همیشه باید خودش رو در پیشگاه خداوند مقصر بدونه و این نکته رو آویزه گوشش بکنه که هر چه قدر هم خدا رو عبادت و اطاعت بکنه، بازهم از این جهت کوتاهی می‌کنه و نمیتونه تمام و کمال بندگی خدا رو بجا بیاره.

در روایت داریم:

عنْ أَبِی الْحَسَنِ مُوسَی(علیه السلام) قَالَ لِبَعْضِ وُلْدِهِ یَا بُنَیَّ عَلَیْکَ بِالْجِدِّ لَا تُخْرِجَنَّ نـَفـْسـَکَ مـِنَ حـَدِّ التَّقـْصـِیرِ فِی عِبَادَةِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ طَاعَتِهِ فَإِنَّ اللَّهَ لَا یُعْبَدُ حَقَّ عِبَادَتِهِ.[الکافی، جلد ۲ صفحه ۷۲]
امام کاظم(علیه السلام) به یکی از فرزندانش فرمود: پسر جانم؛ همواره کوشش کن، مبادا خودت را در عبادت و طاعت خدای(عز و جل) بی تقصیر دانی، زیرا خدا چنان که شایسته است، پرستش نشود.

لذا برای اینکه حق عبادت خدا رو بجا بیاریم باید توجهمون رو همیشه به این سمت ببریم که تو عبادت و اطاعت خدا کم میذاریم و همیشه خودمون رو مقصر بدونیم. به عبادت ها و اطاعت های شکسته بسته خودمون افتخار نکنیم و این طوری فکر نکنیم که بابا ما هم الحمد لله داریم بندگی خدا رو میکنیم و از این جهت خدا رو شکر کم نمیذاریم! اتفاقا هر چه خدا رو تو اعمال و رفتار و کردارمون اطاعت کنیم باز باید توجه داشته باشیم که تو بندگی خدا کم میذاریم... و رشد معنوی ما هم درست تو همین اعتراف به تقصیر هست!

 

در روایت دیگر از امام باقر (علیه‌السلام) داریم:

عنْ جَابِرٍ قَالَ لِی أَبُو جَعْفَرٍ(علیه السلام) یَا جَابِرُ لَا أَخْرَجَکَ اللَّهُ مِنَ النَّقْصِ وَ [لَا] التَّقْصِیرِ.[الکافی، جلد ۲ صفحه ۷۲]
جابر گوید: امام باقر(علیه السلام) به من فرمود: ای جابر! خدا تو را از کاستی و تقصیر بیرون نبرد.

در شرح این روایت که تو کتاب شریف اصول کافی اومده یکی از علماء کوفه میفرمایند: «یعنی خدا توفیقت دهد که همیشه عبادتت را ناقص و خود را مقصر دانی.»

خدا توفیق به همه ما عنایت بکنه که این صفت خوب رو تو وجودمون تثبیت کنیم و به فرمایشات ائمه اطهار علیهم السلام با جان و دل عمل بکنیم.

عشق و امید

گاهی دلم پر میشود از خستگی؛

و وجودم خالی از هرگونه وابستگی...

خسته از هیاهوی زمانه ای که مرا در آن جا داده ای،

و مرا به دنبال خود کشانده ای تا درس عشق و امید بیاموزی؛

و وجودم خالی میشود از همه چیز غیر از تو.

آری گاهی سختم میشود کندن از همه چیز؛

سخت ولی شیرین...!

دلم با تمام خستگی اش تو را صدا میزند؛

و وجودم با تمام وابستگی اش تو را میخواند...

خدای من شکر تو را که به من خستگی و وابستگی دادی،

و قلبم را سرشار از عشق و محبتت،

و وجودم را مملو از امید به دیدارت قرار دادی؛

شکر به بخشش و عطایی که نصیب این وجود ناسپاس کردی،

شکر به عشق و امیدی که بخشیدی...

شکر.