«امام جعفرصادق(علیه‌السلام)» فرمودند:
بانفاقِ الـمُهجِ یَصِلُ العَبدُ الی حَبیبِه.
تنها با شهادت و ریختن خون بنده است که او به وصال معبود و محبوب خود خواهد رسید. (مستدرک، ج ١١، ص ١٤)
حقیقتا حاج قاسم سلیمانی چه ویژگی ها و خصوصیاتی داشت که او را متمایز و برجسته نمود و به آرزوی دیرینه خویش یعنی شهادت و وصال محبوب که مصداق روایت شریفه هست، رساند؟! شوق این سردار رشید به شهادت را به وضوح میتوان در زندگی و اعمال و کردار ایشان پیدا نمود!
آری حاج قاسم شوق شهادت را از مکتب آقا اباعبدالله‌الحسین(علیه‌السلام) آموخته بود و درس ایمان، ولایت مداری، شجاعت، ایستادگی، مجاهدت و خستگی ناپذیری را از آقااباالفضل‌العباس گرفته بود که این چنین پای آرمانهای انقلاب، امامین انقلاب و شهدا ایستاد و جان‌نثاری کرد؛ با اخلاص بالا و معنویت عمیقی که داشت محبوب قلبها و سردار دلها شد و این چنین در قلب میلیونها انسان آزاده با هر فکر و اندیشه‌ای جای گرفت و مصداق بارز این آیه کریمه گشت که می‌فرماید: «إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمَٰنُ وُدًّا؛ همانا آنان که به خدا ایمان آوردند و نیکوکار شدند خدای رحمان آنها را (در نظر خلق و حق) محبوب می‌گرداند.» [آیه ۹۶ سوره مریم]
آری حاج قاسم جان کند تا حاج قاسم شد، حاج قاسم مبارزه کرد تا حاج قاسم شد؛ هم با دشمن درون جنگید و هم با دشمن بیرون... مبارزه با نفسش بود که او را حاج قاسم کرد و به این مقام رساند!
بیایید ما هم حاج قاسم باشیم، سخت است ولی اگر باشیم یقینا لبخندهای رحمانیش را مشاهده خواهیم کرد...!
بیایید حاج قاسم باشیم...!
۱
۰
دسته بندی: در محضر شهدادلنوشته های من
